غدیر

فصل اول:

فقط همین نبود که میان بیابان بایستد، رفتگان را بخواند که برگردند و صبر کند ت ماندگان برسند.

فقط همین نبود!

فقط همین نبود که منبری از جهاز شتران بسازد و بالا رود، صدایش کند و دست را بالا بگیرد، فقط گفتن جمله کوتاه «علی مولاست» نبود...کار اصلا انیقدرها ساد نبود. فصل اتمام نعمت، فصل بلوغ رسالت. فصل سختی بود.

بیعت با علی مصافحه ای ساده نبود. مصافحه با همه رنج هایی بود که پشت سر این واژه سه حرفی باید کشید. ایستاد پشتسر واژه ای سه حرفی که در حق، سخت گیر بود. این روز ها ولی همه چیز آسان شده است. این روز ها «علی مولاست» تکه کلامی راحت است.

فصل دوم:

اگر راحت می شود به همه تیرک های توی بزرگراه تراکت سال امیرالمومنین زد و روی تابلو های تبلیغاتی با انواع خط ها نوشت (علی)!، اگر خیلی راحت و زیاد و پشت سر هم می شود این کلمه را تکرار کرد و تکرار، حتما جایی از راه را اشتباه آمده ایم. شاید فقط با اسم یا خط بی جان مصافحه کرده ایم ورنه با او؟!.. کار حتما سخت بود، صبوری بی پایان بر حق، تاب آوردن عتاب هایش حتما سخت بود...

فصل سوم:

آن «مرد ناشناس» که دیروز کوزه آب زنی را آورد، صورتش را روی آب تنور گرفته «بچش! این عذاب کسی است که از حال بیوه زنان و یتیمان غافل شده» آن مرد نا شناس، سر بر دیوار نیمه خرابی دارد می گرید: «آه از این ره توشه کم، آه از راه دراز» و ما بی آنکه بشناسیمش، همین نزدیکی ها جایی نشسته ایم و تمرین می کنیم که با نامش شعر بگوییم، خط بنویسیم، آواز بخوانیم حتی دم بگیریم و از خود بی خود شویم.

عجیب است! مرد هنوز هم «مرد ناشناس» است.