وضعیت بحرانی!

به خدا قسم تا اعلام وضعیت قرمز در زندگمون نکنیم به جایی نخواهیم رسید...

از همین لحظه اعلام وضعیت بحرانی تو زندگی هامون بکنیم، زندگی معنوی ما رو هواست...اونچه که ما داریم طی می کنیم زندگی مادیست، چیزی تو دستامون نیست، دستامون خالیه...

ناگهان بانگی برآمد خواجه مرد حقیقتی است که نمیشه باهاش کلنجار رفت...اما دست خالی هم نمیشه رفت پیش خدا...بعد میگه چی برام آوردی میگیم هیچی همینه...

«ایناهم که همش گناهه اینا که هیچ کدوم طاعت نیست! همش ریاست، تقلبه، دو رکعت نماز خوندی تا بالای کلت نمیومد می خورد تو سرت...چه برخوردی بود بنده من تو با من می کردی؟ این چه جنایتی بود که تو در حق خودت کردی؟ چقد خرج تو کردم...چقد خرج تو کردم؟ خودمو وقف تو کرده بودم بنده، عزیز دلم....

از اون لحظه ای که تو رو خلق کردم به تمام عالم و آدم سپردم به تو برسند که تو به من برسی....

همه به تو رسیدند اما...تو به من نرسیدی...هرروز فاصلتو با من بیشتر کردی هرروز قرداد هاتو به هم زدی و تحویلم نگرفتی...»

اینا حرفایی هست که خدا بهمون میگه...

آی آدما!

تو زندگیمون تا مرگ و حس نکنیم زندگیمون درست نمیشه...مرگ، زندگی مارو بحرانی می کنه...اهل جبهه هر لحظه که به عملیات نزدیک تر می شدن چهره هاشون برافروخته تر میشد، چون معنویت اونها سرشار میشه و شعاع پیدا می کنه اونوقت نه فقط اطرافیان اطلاع پیدا می کردند که فرشتگان هم به حال اونها غبطه می خوردند..... 

چه کردیم؟ چه داریم برسر خودمان و زنگی هایمان می آوریم که خدا پدرمان، صاحب الزمان«عج» را به خاطر عدم شایستگی ما....حتی از دیدگانمان هم دور نگاه داشت....همین مایی که مهر شیعه بودن را به یدک می کشیم و با ادعای یار بودنش چشمانمان را بر روی حقیقت آثار گناهانمان بسته ایم... 

همین مایی که.....